Maken digitale media ons letterlijk dom? Een wetenschapper uit de toekomst weegt in

Opinie/Humor artikel: Er is veel debat ontstaan over de vraag hoe digitale media de basisprincipes van communicatie hebben veranderd. Natuurlijk maken digitale platforms het snel en gemakkelijk om in een oogwenk een groot publiek te bereiken, maar hebben sms'en, tweeten en Facebooken alle subtiliteit en nuance uit onze communicatie gehaald? Het lijkt erop dat dit over meer dan twee millennia nog steeds een hot issue is. Lees dit fragment uit een wetenschappelijk artikel van de 44^e eeuw om te zien hoe onze verre nakomelingen met deze netelige kwestie omgaan.

Gebruiken in verbale en fysieke communicatie in de pre-digitale wereld: 10.000 v.Chr. – 2002 n.Chr. 

Eervolle scriptie in Geschiedenis, Yale University, Lente, 4359

De uitdrukking "opdagen is het halve werk" komt veelvuldig voor in pre-digitale literatuur. Met behulp van contextueel bewijs en redactioneel kritische methoden kan worden vastgesteld dat dit gezegde suggereerde dat er een verband bestond tussen iemands fysieke aanwezigheid op een specifieke plek en het vermogen om een air van competentie uit te stralen en respect van anderen te verwerven. Deze algemene overtuiging uit het pre-digitale tijdperk kwam voort uit de communicatiegewoonten van die tijd.

Geleerden beweren dat vóór de komst van primitieve smartphones in het begin van de 21e eeuw^st eeuw, deden veel pre-digitale mensen het grootste deel van hun communicatie terwijl ze fysiek dezelfde ruimte innamen. Ze maakten oogcontact, vormden complete zinnen en hielden de zinnen van andere mensen in gedachten voor wel 3-5 seconden om reacties te vormen.

De vroege mens was ook zeer bedreven in wat bekend stond als "non-verbale communicatie". Vóór de komst van emoticons, zouden mensen in staat zijn geweest om hun eigen gezichtsuitdrukkingen te vormen om geluk, verdriet, verbijstering, verwarring - zelfs bewondering en liefde - uit te drukken. Opmerkelijk genoeg konden ze dingen leuk vinden zonder ze "leuk" te vinden. Ze konden vriendschappen en romantische relaties onderhouden zonder "vrienden" te zijn of "in een relatie te zitten".

Er is ook gesuggereerd dat, vóór de alomtegenwoordigheid van cameratelefoons, pre-digitale mensen fotografische apparaten hadden die ze simpelweg "camera's" noemden. Ze reserveerden het gebruik van deze camera's voor speciale gelegenheden, zoals verjaardagsfeestjes, diploma-uitreikingen of vakanties, en fotografeerden alleen onderwerpen met een bepaalde betekenis. Er is bewijs dat de mensheid in dit opzicht is geëvolueerd aan het begin van het digitale tijdperk, toen fotoalbums met titels als "vrijdag bij jess's" en "mijn kat" massaal op het proto-internet begonnen te verschijnen.

Hoewel de methoden van onze verre voorouders onmogelijk archaïsch lijken, kun je je niet anders dan afvragen of er enige waarde verloren is gegaan toen de Global Counsel of Digital Overlords in 2486 communicatie in persoon verbood. Op het risico van een levenslange gevangenisstraf in digiprison stel ik het volgende: zijn we als soort de weg kwijtgeraakt? Wat valt er te winnen door te communiceren op de manier van onze pre-digitale voorouders? Zou je weten hoe je chrysant zonder autocorrectie? Ruiken echte bloemen beter dan de HiDef digiflowers die ze vervingen?

Door Sean Ryan – Een opiniestuk