Czy media cyfrowe dosłownie czynią nas głupimi? Uczony z przyszłości waży

Artykuł opiniotwórczy/humorystyczny: Wiele debat toczy się wokół pytania, w jaki sposób media cyfrowe zmieniły podstawy komunikacji. Oczywiście, platformy cyfrowe umożliwiają szybkie i łatwe dotarcie do szerokiej publiczności w mgnieniu oka, ale czy SMS-y, Twitter i Facebooking pozbawiły naszą komunikację całej subtelności i niuansów? Wygląda na to, że jest to nadal gorący temat, nawet za dwa tysiące lat. Przeczytaj ten fragment z naukowego artykułu z 44^t stulecia, aby zobaczyć, jak nasi dalecy potomkowie poradzą sobie z tym trudnym problemem.

Zwyczaje w komunikacji werbalnej i fizycznej w świecie przedcyfrowym: 10 000 p.n.e. – 2002 n.e. 

Praca dyplomowa z historii, Uniwersytet Yale, wiosna, 4359

Wyrażenie „pojawienie się to połowa sukcesu” pojawia się obficie w literaturze przedcyfrowej. Korzystając z kontekstowych dowodów i metod krytycznych redaktywnych, można ustalić, że to przysłowie sugerowało korelację między fizyczną obecnością w określonym miejscu a zdolnością do prezentowania aury kompetencji i zdobywania szacunku innych. To powszechne przekonanie ery przedcyfrowej wynikało z ówczesnych zwyczajów komunikacyjnych.

Naukowcy utrzymują, że przed pojawieniem się prymitywnych smartfonów na początku XXI wieku^św. wieku, wielu ludzi przedcyfrowych komunikowało się głównie, fizycznie zajmując tę samą przestrzeń. Nawiązywali kontakt wzrokowy, tworzyli pełne zdania i pamiętali zdania innych osób przez 3-5 sekund, aby móc formułować odpowiedzi.

Wczesny człowiek był również bardzo biegły w tym, co nazywano „komunikacją niewerbalną”. Przed pojawieniem się emotikonów ludzie mieli być w stanie tworzyć własne mimiki twarzy, aby wyrazić szczęście, smutek, zakłopotanie, dezorientację – a nawet podziw i miłość. Co niezwykłe, mogli lubić rzeczy bez „lubienia” ich. Mogli utrzymywać przyjaźnie i romantyczne związki bez bycia „przyjaciółmi” lub „w związku”.

Zasugerowano również, że przed wszechobecnością telefonów z aparatami fotograficznymi, ludzie przedcyfrowi mieli urządzenia fotograficzne, które nazywali po prostu „aparatami”. Rezerwowali używanie tych aparatów na specjalne okazje, takie jak przyjęcia urodzinowe, ukończenia studiów lub wakacje, i fotografowali tylko obiekty o szczególnym znaczeniu. Istnieją dowody na to, że ludzkość ewoluowała w tym zakresie u zarania ery cyfrowej, w którym to momencie albumy ze zdjęciami o tytułach takich jak „piątek u Jess” i „mój kot” zaczęły pojawiać się masowo w protointernecie.

Choć metody naszych starożytnych przodków wydają się niemożliwie archaiczne, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że jakaś wartość została utracona, gdy Global Counsel of Digital Overlords zakazała komunikowania się osobiście w 2486 roku. Ryzykując dożywotni wyrok w digiprison, stawiam następujące pytanie: Czy zgubiliśmy drogę jako gatunek? Co można zyskać, komunikując się w sposób stosowany przez naszych przedcyfrowych przodków? Czy wiedziałbyś, jak się pisze chryzantema bez autokorekty? Czy prawdziwe kwiaty pachniały lepiej niż digiflowery HiDef, które je zastąpiły?

Autor: Sean Ryan – Artykuł opiniotwórczy